(...) Doorgaans identificeert de verteller zich met een van hoofdstuk tot hoofdstuk wisselend personage. Deze opzet biedt de mogelijkheid om diverse mysteries stukje bij beetje te ontrafelen en daarmee de spanning vast te houden. Want spannend is het, niet alleen vanwege de late bekendmaking van dat ene sterfgeval, maar ook omdat René's vrouw tijdens de dramatische avond zwanger wordt, en dat terwijl manlief toch al jaren geleden een dwarslaesi heeft opgelopen en sindsdien impotent is. Dus zijn we met de hele buurt benieuwd naar de identiteit van de verwekker. En wanneer we daarover iets mogen vernemen, weten we nog steeds niets met zekerheid.
Van de drie romans die Yolanda Entius tot nu toe publiceerde, is De gelukkigen zonder twijfel de beste. Het boek is met vaardigheid en vaart geschreven, het staat bol van de fraaie karakteristieken en treffende details, en het verraadt een scherp observatievermogen en een perfect gevoel voor timing. En het is onderhoudend tot en met de allerlaatste pagina.

Jaap Goedegebuure in Het Financieele Dagblad van 27 maart 2010

Lees meer

(...) Al in haar prijswinnende debuut Rakelings schreef Entius dat het noodlot als een dief in de nacht achter ons aan sluipt. 'Onverschillig zet het zijn voet tussen de deur van ons huis en plant het zijn mes tussen onze schouderbladen; altijd onverwacht en altijd als we denken dat wij het zijn die onze gang bepalen.'
Klinkt dit als een kille Griekse tragendie? Daarvoor heeft Entius teveel mededogen met haar personages. Zelfs de norse advocaat Caspar doet zijn best om zijn zoontje te begrijpen. Hartverscheurend om te zien hoe de een oude trauma's overwint en de ander in schijnbare onbenulligheden verzandt.
Entius had voor een simpele thrillervorm kunnen kiezen, met aan het eind de oplossing welk kind sneuvelt. Die spanning zweeft boven het boek, maar Entius probeert ook te laten zien hoe iedereen anders op het noodlot reageert.'Maar als het dan allemaal onzin was', denkt de verzuurde gescheiden Sjoukje, 'als er geen verband was tussen wat je deed en wat je overkwam, als goede mensen werden getroffen door slechte dingen, en als andersom slechte mensen het goede kregen, hoe lang hield je het dan vol om je aan de regels te houden en het goede na te streven.'
De gelukkigen van Entius is een strak geschreven streekroman vol suspense en diep medemenselijk leed.

Dirk Koppes in Dagblad De Pers van 2 februari 2010

Lees meer

(...) Het zijn heel gewone mensen, deze ouderparen, met hun frustraties, hun tekortkomingen, hun hebbelijkheden. Echt gelukkig zijn ze niet, maar reden om zich ongelukkig te voelen hebben de meeste van hen ook niet echt. En dat maakt ze aanvankelijk zelfs een beetje saai. Hun emoties zijn heel herkenbaar, maar gaandeweg gaan ze toch een beetje vervelen, hoe raak Entius hen ook typeert. Maar net als je je begint af te vragen wat je als lezer moet met deze mensen, is daar opeens die bijeenkomst in de voetbalkantine en word je als lezer bij de strot gegrepen. Dan valt alles op zijn plek. Hier ontplooit Entius weer ten volle haar talent om haast klinisch de wurgende sfeer van die nacht tot leven te roepen. Hoe elke ouder hoopt dat het toch maar alsjeblieft een van de andere kinderen mag zijn en zich daar tegelijkertijd voor schaamt. Hoe ieder op zijn eigen wijze probeert het noodlot te bezweren. Aangrijpende literatuur.

Sonja de Jong in De Gooi- en Eemlander van 12 februari 2010

Lees meer

(...) Haar opzet is ambitieus, want ze laat meer dan tien vertellers aan het woord. Dat vergt nogal wat van de lezer, want al die stemmen klinken min of meer hetzelfde, maar het verhaal is spannend en gelaagd genoeg om door te willen lezen. Bovendien bezwijkt Entius niet voor goedkoop effectbejag. Reden genoeg dus om haar die gezochte ontknoping te willen vergeven.

VPRO GIDS van 20 februari 2010

Lees meer

(...) Yolanda Entius heeft te veel in De gelukkigen willen stoppen. Veel karakters en veel thema's, maar ook veel drama. De ellende komt met bakken uit de hemel vallen (dood, invaliditeit, gok- en drankverslaving), maar beklijft niet. (...) De dramatische gegevens moeten het in deze roman doen, waar het de kracht van het geschrevene zelf zou moeten zijn. Entius kán echter wel schrijven. Zo laat ze in een poëtische, onsentimentele passage over de jeugd van Caspar precies weg wat weg kan blijven. Of je treft tussen alle pingpongdialogen ineens iets aan als dit: 'Drie maanden terug heeft ze tijdens het scheren van haar okselhaar een knobbeltje in haar borst ontdekt en nu heeft ze, voor de tijd die haar nog rest misschien, een cameraploeg over de vloer en komt ze in vier delen op tv.' Of: 'Op een dag trof Leen haar halflam naast de bank terwijl Adios Nonino op de repeat-stand stond.' Opeens een paar zinnen waar je van opveert.

Sebastiaan Kort in het NRC van 5 maart 2010

Lees meer

niet in het

(...) Ik vond het een prachtige en rijke roman, die erom vraagt om geduldig en aandachtig te worden gelezen. Ik vind het erg spijtig dat de rescensent deze aandacht niet op heeft kunnen brengen en op een slordige manier alles op een hoop gooit.

Tjeerd Bischoff in een niet geplaatste ingezonden brief aan het NRC

Lees meer

Lees ook de reactie van Bernard Hulsman van het NRC

(...) De onbezorgde sfeer van de eerste hoofdstukken in De gelukkigen leek welhaast weggerukt uit mijn herinneringen. Maar gaandeweg wordt De gelukkigen een donkerder gestemd boek, vooral door een tragische gebeurtenis die de vele hoofdpersonages bij elkaar brengt in een kantine. Bon, deze passages resoneren niet met gelijksoortige herinneringen in mijn hoofd, daar ik (goddank) niet zoiets heb meegemaakt als wat Entius in De gelukkigen laat gebeuren.
Het is goed dat het boek ook dan overtuigt. Intussen weet ik wel beter dan dat een goed boek ‘herkenbaar’ zou moeten zijn… Yolanda Entius beheerst het schrijversvak en slaagt er overtuigend in om een goed plot op poten te zetten.

Roel Weerheijm in de Boekenkrant

Lees meer

(...) Het zou mooi zijn als het ons inmiddels wel echt zou schelen, maar dat is het hele gekke aan deze door en door schematische roman: aan het eind kun je de personages nog steeds niet uit elkaar houden. Ze zijn allemaal zogenaamd van binnenuit beschreven, maar ze lijken stuk voor stuk door dezelfde mal te zijn gehaald. Met als gevolg dat het nergens pijn gaat doen. Een kind gaat dood, valt er iets ergers te bedenken? Entius speelt het klaar rond dit gegeven een niet sentimentele roman te bouwen, en dat gaat dan vast door voor een literaire prestatie. (...) Was hier niet opzichting literatuur bedreven, dan had op zijn minst nog een lekker potje gejankt kunnen worden.

Marja Pruis in De Groene Amsterdammer van 18 februari 2010

Lees meer

(...) In het fictieve plaatsje Broekmeer komen de ouders samen in de kantine. Ze weten dat een van de kinderen is verongelukt, alleen is nog niet duidelijk wie. Een prachtig en spannend gegeven, dat zich inderdaad goed leent voor bespiegeling van de binnenwereld van de ouders die allemaal leven tussen hoop en vrees. Bij wie slaat het noodlot toe en waarom?
(...) Er zitten zeer schitterende hoofdstukken tussen die zich laten lezen als korte verhalen. Vooral de introductie van de ouders via een terugblik op de jeugd van Sofie, die in 1982 als meisje van dertien in Broekmeer is komen wonen, is prachtig en in een hoofdstuk als 'De sleutelclub' zet de schrijfster krachtige beelden neer van ontluikende pubers en eindeloze zomers.
Entius schrijft met vaart en humor. Nergens wordt het sentimenteel. (...) De gelukkigen is een lezenswaardige en met lef gecomponeerde roman over een tragedie in suburbia.

Annet de Jong in De Telegraaf van 29 maart 2010

Lees meer